Świat, który jest mi bliski

 Od 11 dni jestem z Locią i Felkiem w Portugalii, przy tak zwanym "Silver Coast", srebrnym wybrzeżu. Podobno nazwa wzięła się od słonecznych refleksów, które odbijając się od fal w towarzystwie skał dają niesamowity efekt wizualny. Może... Wczoraj podczas spaceru po plaży zauważyłyśmy z Locią, że piasek się świecił. Był dosłownie pełen mieniących się drobinek wskutek czego bose nóżki Loci również migotały żywym srebrem. Więc może to jednak magicznie święcący piasek.

Czekamy na poród, "pani z dzidziusiem w brzuszku" jest jeszcze przed terminem, ale nie wiele, więc każdy dzień jest dla mnie pełen radosnego oczekiwaniem napięcia.

Locia zakochała się w nazwach botanicznych. Już w Hiszpanii kilka miesięcy temu zdarzało jej się pytać o konkretne roślinki, o ich nazwy i jadalnosć. Mam sporą wiedzę na te tematy, nie będę skromna. Jako dziecko wyprawiałam się poza dom wyłącznie z "Przewodnikiem po przyrodzie" wydawnictwa Multico, ta oraz kilka podobnych pozycji były ze mną dosłownie wszędzie. Nie muszę chyba dodawać, że żadna moja koleżanka tego nie rozumiała. Byłam trochę dziwna z tym moim sprawdzaniem każdego zielska i okrzykami typu "o, przetacznik ożankowy!", gdy inni widzieli trawę, ewentualnie kwiatka.

Jakimże błogosławieństwem teraz jest funkcja Google pozwalająca sprawdzić od razu nazwę i właściwości każdej mijanej roślinki. Locia nie pozwala mi bowiem przejść obojętnie obok żadnej zielonej istotki. 1 kilometr spaceru zajmuje nam 2 godziny. Zupełnie mnie to nie wyprowadza z równowagi. Nie to. Jej obsesja na punkcie nazw roślin jest mi tak bliska, przecież doskonale wiem jak to jest.

Jak to jest zauważyć kolor nieco bardziej fioletowy i poczuć radość.

Zamyślić się nad nietypowym kształtem liścia.

Zdziwić się, że platki u konkretnego egzemplarza są dużo większe niż zwykle bywają.

Albo mniejsze.

Albo pokryte gąsienicami.

Żarnowiec miotlasty, wiesiołek dwuletni, ślaz dziki, ożanka krzewiasta. To nasze towarzystwo obecnie i bardzo je doceniamy. Jest nam razem naprawdę dobrze.